ho kunne ikkje gjera ein flåge fortred...sa ho.ikkje veit eg.eg veit ikkje."veit ikkje eg", lyda svaret mitt.noken ganga kan sjølv den lettaste ting verta vanskeleg og sjølv den vanskelegaste ting verta lett.kvifor er det slek? er det forda me leve og går i ein relativ verd fordi me verte budna oppor språkjet?eller er alt lett?
det er monge år sidan no.meg og mor mi satt i skuggen under treet, rett utfor huset i Øynane.Huset var gult.Det er ikkje viktig,men eg huskar det godt.Tida stod stille.Kyrne gjekk som vanleg og rauta og beita attomkvarandre,med flågane svirrande rundt seg..rundt røe.Mor mi var vakker,ein av dei vakraste sa dei.det svarte hårbåndet hennar stod i stil til bordet me hadde mylla oss.det einaste ordet eg klarte å få fram var:"Idyll". eg kviskra det.ville ikkje at mor skulle høyre.EG VILLE IKKJE AT MOR SKULLE HØYRE AT EG VAR VORTEN INTELLEKTUELL.eg var framleis den litle guten hennar.eller eg lata som.men eg var det jo og innerst inne.framleis måtte mor knyta skor mine.framleis kunne eg ikkje alfabetet.framleis måtte mor lera meg å skriva border.framleis vette eg senga minst tre gonger i veka.eg var tolv år men framleis barnet til mor.å vera barnet til mor er det beste eg nokon gong har vore.kvisleis eg skjøna at eg måtte utnytta det så lenge som muleg,lure mor, er framleis eit mysterie for meg."morgonstund har gull i monn"hylte med ett mor mi.eg visste ikkje kor eg skulle sjå.korleis konne ho gjera dette mot meg.eg forsto det ikkje då og du ville vorten overaska når eg fortalte deg kor monge år det verkeleg tok før eg forsto.eg var ein flåge, ein fortred flåge.mor mi hadde gjort meg fortred.eg løp.klarte ikkje vere der mer.måtte bort.bort fra mor.bort frå kyrne,ja,bort fra Øynane.Det var siste gongen eg så mor.eg løp bort og kom aldri tilbake.konne ikkje...VILLE IKKJE...